Rezerwat biosfery UNESCO „Krajobraz Górnołużyckich Wrzosowisk i Stawów” rozciąga się na wschód od Wolnego Kraju Związkowego Saksonia i obejmuje największy przylegający obszar stawów w Niemczech. Jest wpisany w historycznie ukształtowany krajobraz kulturowy z niezwykle bogatym środowiskiem przyrodniczym i odgrywa wybitną rolę w ochronie przyrody i gatunków. Wielowiekowa tradycja hodowli stawów pozostawiła po sobie dużą liczbę stawów, które do dziś są wykorzystywane głównie do hodowli karpi.  

Fałd Mużakowski rozciąga się niczym podkowa na trójkącie Brandenburgia – Saksonia – Polska. Głównie w Niemczech (Brandenburgia i Saksonia), część znajduje się w polskim województwie lubuskim.

Jest to imponująca morena kompresyjna z epoki lodowcowej, jeden z najważniejszych przykładów deformacji glacjalno-tektonicznych na dużą skalę. Nazwę „Łuk Mużakowski” wprowadzili w 1928 roku geolodzy z Pruskiego Państwowego Instytutu Geologicznego.

Park Mużakowski od 2004 roku znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, a to w dużej mierze zasługa Hermanna Fürsta von Pücklera (1785-1871). To arcydzieło stworzył wzdłuż Nysy, która jest obecnie uważana za klasyczny ogród krajobrazowy. Jako twórca nowoczesnego projektowania krajobrazu ukształtował nie tylko Europę, ale także Amerykę. Jego zasady są nadal aktualne, o czym świadczy jego znany podręcznik „Adnotacje o ogrodnictwie krajobrazowym” z 1834 roku. To uznanie dla zarządzania transgranicznego stanowi wyraz troski o dziedzictwo kulturowe firmy Pückler.  

Serbołużyczanie pielęgnują nie tylko swój język, ale także swoją wyjątkową kulturę ludową, zwłaszcza poprzez żywe zwyczaje przez cały rok, które są ważnym wyznacznikiem ich tożsamości.

Łużyczanie to mniejszość etniczna we wschodnich Niemczech, obejmująca obszar osadniczy rozciągający się od południa Brandenburgii po wschód od Saksonii. Około 60 000 mieszkańców to Serbołużyczanie, którzy mówią dwoma językami łużyckimi i są w większości protestantami lub katolikami.